Dankrede die ik wilde houden tijdens de Hertenduin Reünie op 11 september 2022.
Zeer geachte Broeder Leonardus, Beste Jaar- en Studiegenoten,
“We hebben schoolmeesters nodig”, zei m’n moeder zo'n 60 jaar geleden.
Ze kwam net thuis van de kerk, waarna de ontbijtpauze begon in onze bakkerij.
Meestal was het vervolg: omkleden, de bakfiets vullen met brood en banket, de
klanten langsfietsen, met de lunch weer thuis en ’s middags koekjes bakken.
Maar nu liep het anders:
“Ik heb net de moeder van Sjaak (de Klerk) gesproken. Ga bij hem maar even
vragen met welke bus je bij die school kunt komen, dan kun je je gaan
inschrijven. Sam (mijn jongere broer) neemt jouw plaats over in de bakkerij.”
Een paar uur later belde ik aan op Hertenduin en zei de portier, die iets later Broeder Bernardinus bleek te zijn: “Het is goed dat je geen meisje bent, want die klas zit al vol. Morgen gaan we beginnen”
Zo begon voor mij een ‘carrière-switch’ uit het ongerijmde en was ik er binnen een jaar van overtuigd, dat ik schoolmeester wilde worden. Net zo zeker als ik geloofde dat God bestond. Dat laatste ben ik al jaren kwijt, dat eerste ben ik geworden en altijd gebleven, ook al heb ik er maar een paar jaar mijn brood mee verdiend.
Het 2e studiejaar sloten we af met het verbranden van twee boeken, die
symbool stonden voor de vakken die we niet meer kregen. De as begroeven we onder
een tegel in het gazon. We namen daarmee afscheid van onze jeugd.
De zuiverheid en oprechtheid van Wiskunde en Camus wilden we in ons zelf
opslaan.
In het 3e jaar kregen we het vak ‘CuMa’, het Cultureel-Maatschappelijk leven in
Nederland, erbij. Aanvankelijk gegeven door Dogge, maar het jaar daarop door
Benda.
In die tijd ontdekten we ‘De Oude Geleerde Man’ als plaats bij uitstek voor het
oprichten van een sociëteit die ‘Ante Portas’ (SAP) moest heten. We waren er van
overtuigd, vóór de poorten van een nieuwe tijd te staan en wilden ons met
maandelijkse studiebijeenkomsten daarop voorbereiden.
Nico van der Goes en Peter Prins zijn daar als secretaris drijvende krachten in
geweest.
Nico Smit koppelde de naam aan Hannibal (Hannibal Ante Portas, oftewel: “Het
gerucht ging, dat Hannibal Voor De Poorten stond”) en Ed Vellekoop, gaf Hannibal
meer dan een gezicht. Die kreeg als mascotte en ‘vechter voor het vrije woord’
ook een zwaardje.
Als werkconcept ontwikkelde SAP het project ‘leven
nu,....en morgen?’, een serie bijeenkomsten voor jongeren. Jammer genoeg is
dat alleen in Noordwijkerhout, met een subsidie van de gemeente, van de grond
gekomen. De sociëteit verkommerde kort daarna, leden waaiden uit in het
onderwijsveld, moesten in dienst, gingen studeren of kregen andere prioriteiten.
Ikzelf heb nog menigmaal van Alkmaar tot Maassluis lezingen mogen geven over die
nieuwe tijd, raakte zodoende betrokken bij het VJV, het Vormingswerk Jong
Volwassenen, en werd na 9 jaar inspecteur onderwijs. Totdat Noord-Holland mij
vroeg een visie op
jeugdbeleid te formuleren. In het verlengde daarvan mocht
ik de Raad voor Jeugdbeleid N-H op- en inrichten.
De laatste jaren heb ik, tot tevredenheid van de provincie, instellingen mogen
fuseren, reorganiseren en liquideren, waaronder de Raad voor Jeugdbeleid.
En dat allemaal dankzij Ante Portas,
Hertenduin en
mijn moeder die vond, dat ik als bakker te kort zou schieten.
Mijn dank is daarom, zoals ik voor jullie sta, levensgroot.
Merci!