Aan de Ombudsman van Rotterdam,


Mevrouw,

In de Stadskrant van 15 september 2022 zag ik de kop "Help! 22 parkeerboetes in 1 keer".
Dat herinnerde mij aan een voorval met een buurjongen die ook in één keer een bulk aanmaningen kreeg (juni 2021). Dat hebben we toen via de bezwarencommissie gelukkig goed kunnen oplossen, binnen één maand!

Het artikel geeft me de moed, U een andere kwestie voor te leggen:
Ruim 30 jaar wonen we op de hoek Burg. Meineszlaan - Van der Palmstraat. In die tijd hebben we veel verhuizingen meegemaakt van Meineszburen en generaties zien opgroeien bij Palmburen.
In die jaren heb ik menigmaal voor een dilemma gestaan dat ik U zou willen voorleggen, omdat in mijn optiek de ombudsfunctie ook beoogt, fricties tussen overheid en burger op te lossen of te voorkomen. Dat preventieve aspect raakt mijn dilemma, omdat er tussen de gemeente en mij -voor zover ik ervaar- geen fricties bestaan.
Beleefd vraag ik daarom uw aandacht voor het volgende:

Omdat onze tuin met een schutting is afgesloten van de Van der Palmstraat is er al vanaf de jaren 90 (renovatie>nieuwe gezinnen>jonge kinderen>bal over de schutting) contact met de opgroeiende kinderen. Aanvankelijk kwamen ze ook graag binnen voor een praatje. Normaal gesproken paste hun oma overdag op hen, maar bij haar was er 'niks te doen'.
Al spoedig leerden ze onze pc's gebruiken en werden er ook leerproblemen besproken of werkstukken voor school gemaakt.
Van een van de kinderen hoorde ik regelmatig, dat hun moeder daar grote problemen mee had. Maar toen ik met die vader eens mee ging naar een ouderavond en hem dat voorlegde, vertelde hij me, daar totaal geen probleem mee te hebben: "Naar ons luisteren ze niet, naar jullie wel."

Iets anders dat ik van de kinderen soms hoorde, was voor mij ingrijpender.
Twee gezinnen, begreep ik van hen, kregen een uitkering, maar die konden ze door de jaren heen ook gebruiken voor een nieuw huis in hun land van herkomst, omdat vader 'zwart' werk had. Vakanties benutten ze om hun huis verder in te richten.
Ik weet dat dit niet oorbaar is en mijn gevoel verzet zich daar dan ook tegen. Maar tegelijkertijd besefte ik, dat daar ruchtbaarheid aan geven richting gemeente zou kunnen leiden tot ernstige ontwrichting van die gezinnen, met zeer kwalijke gevolgen voor die kinderen.

Inmiddels zijn die kinderen volwassen, studeren of hebben werk, zoals U uit de bijlage kunt opmaken. Enkelen komen af en toe nog op de koffie of soms om een kwestie te bespreken. Daarbij heb ik ook het dilemma besproken dat ik hierboven geschetst heb. Zij begrijpen mijn dilemma.

In mijn verhalen op onze website https://gaingate.com/vh zou ik daar graag aandacht aan besteden.
Mijn vierledige vraag daarom aan U:

• Heeft de burger een morele plicht om mogelijke misbruik van sociale voorzieningen te melden bij de gemeente?
• Is bij het niet aangeven van misbruik sprake van verwijtbaar gedrag? 
• Kan een melding zodanig worden verwerkt, dat de relatie tussen de melder en zijn buren ongeschonden blijft? 
• Heeft de ombudsman (in deze kwestie) ook een vertrouwensfunctie tussen burger en overheid?

Mocht U zich in de kwestie niet bevoegd achten dan verzoek ik U beleefd, deze email terug te sturen. Indien mogelijk met het emailadres van een gemeentelijke vertrouwenspersoon.
Inmiddels verblijf ik,

met Hoogachting & een vriendelijke groet,
Jan A.M. van Hensbergen.

Van: Ombudsman Rotterdam
6 oktober 2022

Aan: J.A.M. van Hensbergen

Onderwerp: 14644 Uw vraag

Beste heer Van Hensbergen,

Dank voor uw verhaal en uw dilemma. Het zette mij aan het denken.

Fijn dat destijds de parkeerbelastingproblemen opgelost zijn. En dat in een maand. Gelukkig werkt de gemeente nu ook op een andere manier en gaan ze zelf actief mensen opbellen en kijken wat er aan de hand is als er veel parkeerboetes op dezelfde plek zijn om te voorkomen
dat mensen -onterecht- gestapelde boetes krijgen.
Dat wil ik ook graag zien, dat inwoners en gemeente er samen uitkomen zodat er over en weer vertrouwen is en dat er naar aanleiding van een goed gesprek een oplossing komt.

U vraagt mij of de burger een morele plicht heeft om mogelijk misbruik van sociale voorzieningen bij de gemeente te melden. In beginsel wel zou ik zeggen, ook al ligt de handhavingstaak en controle bij de gemeente omdat misbruik van voorzieningen ons als belastingbetaler allemaal raakt en het vertrouwen in elkaar (iemand die misbruik maakt van voorzieningen heeft ook een eigen verantwoordelijkheid om dat niet te doen) en in wat we als land hebben opgebouwd aan sociale voorzieningen afneemt. Maar ik wil ook geen oordeel uitspreken over mensen die het niet doen.

In uw geval vermoedt u dat er van ons belastinggeld huizen zijn gebouwd in het buitenland. Mocht dat inderdaad zo zijn, dan is dat weer een heel andere vorm van misbruik, in uw gevoelsbeleving en ook in de mijne, dan wanneer mensen, zeker in deze tijden van inflatie, niet rond kunnen komen en er zwart naast (gaan) werken. Ook dat mag niet, maar ja, wat doe je als buurman en medeburger?
Wettelijk hoeft u het niet te melden. Het melden kan wel en het kan ook anoniem via https://www.rotterdam.nl/loket/fraude-uitkering-doorgeven/.
Wellicht zal een anonieme melding de verhouding tussen buren niet verstoren.

Uw laatste vraag begrijp ik, denk ik, niet helemaal. Ik zal er vanuit mijn visie op reageren. Volgens mij sluit die ook aan bij wat ik op uw webite las: Wie vernieuwing wil organiseren heeft een vertrouwensbasis nodig. Die kan alleen maar ontstaan als er een gezamenlijke verantwoordelijkheid wordt gevoeld.

Ik wil als ombudsvrouw waar nodig graag een vertrouwensfunctie tussen burger en overheid vervullen, tussen de gemeente en inwoners. Zoals u misschien weet, ben ik nu ongeveer een half jaar ombudsvrouw en ik werk hard aan het bouwen van dit vertrouwen. Mijn bedoeling is dat inwoners weten dat ik er ben en dat zij mij genoeg vertrouwen om hun verhaal aan mij voor te leggen.
Aan de andere kant wil ik samen met de gemeente een oplossing zoeken voor de situatie van die inwoner. Dat kan alleen als de gemeente mij ook vertrouwt en mee wil werken aan de oplossing. Ik wil er bovendien voor zorgen dat de gemeente een structurele oplossing biedt voor alle inwoners die met hetzelfde te maken (kunnen) krijgen. Ik noem dat 'samenaarschap'. Dat we allemaal samen eigenaar zijn van de problemen in de stad en verantwoordelijkheid nemen voor het vinden van een oplossing.

Ik hoop dat dit er uiteindelijk toe leidt dat ik een soort smeerolie ben, waardoor inwoners meer vertrouwen krijgen in hun gemeente en de overheid in zijn algemeenheid.
Dat is een flinke opgave. Zeker gezien de berichten in de krant en op tv, dat het vertrouwen in de overheid en politiek historisch laag is. Daarbij ook nog eens wetend vanuit het diepste van mijn vezels dat er veel mensen bij de overheid werken inclusief bestuurders, raadsleden etc. en anderen in het publieke domein die hun stinkende best doen om het goed te doen, ook in termen van de menselijke maat, maar die ook vastlopen in een systeem.

De opgave is groot omdat we de samenleving in 30 jaar zo complex hebben gemaakt en hebben zien worden dat het alle hens aan dek is om dat tij te keren.
Fijn om te weten dat u daar ook aan mee wilt denken en werken.

Warme groet,
Marianne van den Anker