Mijn Gemene Leven
in de duinendelta van vierstromenland

Hoofdstuk VIII:  Mens Maris

De Geest van de Zee

vanaf het duin lijkt alles kleiner,
behalve de zee die zoveel groter wordt

Marsman, de dichter, deed in mij de bron der verbeelding wellen. Het begon allemaal heel pragmatisch, zoals ik in mijn scriptie op de pedagogische academie al aangaf. Maar hij raakte mij op gegeven moment tot in het diepst van mijn zijn.
Daarom, denk ik, bleef de bron behouden toen de afstand tot Marsman al weer wat groter werd.

Zijn door mij iets verbasterde aanmaning* met toelichting:

"Wie leeft, leve in de geest van deze zee of leve niet!"

.. "hier scheert de wiekslag van het licht..
hier de fontein die regenbogen werpt
naar de kusten van de moskee, de tempel en het kruis",

heeft mij echter nooit verlaten.

Met zijn allerlaatste dichtregel:

Zolang de Europese wereld leeft ...., ruist hier de bron,
zweeft boven déze zee het lichten van de creatieve geest.

voelde ik mijn duigen geloofwaardig en levensbestendig gehoepeld.

Mijn denken over leven en dood kan ik niet los zien van de ontwikkeling van mijn geloof, dat -dank zij mijn moeder- een prenatale impuls gekend heeft die mijn religieuze verbondenheid van het tijdelijke en het eeuwige, niet gehinderd door enige twijfel, verdiepte en versterkte.
In mijn Qbusjaren heb ik pas ervaren, dat "God" (als concept of als fenomeen) daar eigenlijk niet toe doet. Die kan net zo naturel/vanzelfsprekend worden beleefd als worden ontkend.
En in beide opvattingen heb ik mensen ontmoet die mij oprecht en onbevangen enthousiast daarover konden vertellen.

Zo ben ik in de loop van mijn bestaan

• mijn geloof in een tijdloze verbondenheid
  gaan begrijpen als de essentie van het zijn, het individuele bewustzijn, de drager van de geest;
   
• mijn weten
  gaan beleven in een tijdelijke verbondenheid met het collectieve bewustzijn, de drager van de beleefde omgeving, de inspirator van de levende voortgang;
   
• mijn gevoel
  in een emotionele verbondenheid gaan ervaren vanuit het besef, dat de mens op zichzelf niet meer is dan een geketende waarnemer, die slechts in overgave 'het zijn' als vrije geest beleeft.

Kluizenaars zijn we allemaal, gekluisterd in een grauw verleden.
Maar wie z’n kluisters schouwen kan, bevrijdt zich zelve in het heden.

Het klinkt misschien allemaal wat pathetisch, maar niet geketend ben je “a.h.w. dood”.
Je bestaat alleen maar als kind, leerling, klant, stemgerechtigde, abonnee, verontruste burger, geliefde of verwarde mens. Geketend ben je iets en je kunt daar helemaal in op gaan.

Niet geketend leef je meer, je bent volkomen vrij. De markt van de aanbieders (onderwijs, werk, gezondheid, producten) blijft uiteraard geïnteresseerd en zal trachten op basis van een profiel een passend aanbod te doen, “speciaal voor jou”, maar ze kennen je niet.

Wie zijn ketens doorziet, is vrij en zal primair in zichzelf moeten geloven.
Dáár begint het zoeken, als vrije discipel met een eigen discipline, naar wie jou wat leren kan.

"Geloven is een werkwoord", leg ik mijn moslimburen de laatste jaren wel 'ns voor, "net als fietsen". Maar wie een fiets heeft, is nog geen fietser, ook al poetst hij die elke dag.
Met andere woorden: Alleen fietsend kun je fietser zijn. En dan kun je fietsen voor je plezier, voor je conditie, of om van A naar B te komen en er al dan niet je brood mee te verdienen.

En zo is het met geloof ook. Je kunt het oppoetsen, onderhouden, alle regels en wetten of voorschriften kennen; er desnoods je brood mee verdienen, maar dat op zich maakt je nog geen "gelover".

Geloven is een geesteshouding, een attitude; je bent zó geïnteresseerd in iets waarvan de je omvang niet kent, dat je er tijd voor over hebt, dat je er enthousiast in investeert, voor een breder of hoger doel dan je honger of lusten stillen. Je hebt dan een 'Route' te gaan, maar blijft kritisch en reflexief.
Net als de wetenschapper die op zoek gaat naar een antwoord voor een probleem.
Die bestudeert en bespreekt de kwestie en ontwikkelt een veronderstelling (een geloof).
Die voert relevante experimenten uit, tot er een antwoord opdoemt.
En dan investeert die nog tijd om het verworven inzicht te falsificeren of om kritisch commentaar te vragen, voordat die durft te zeggen, een antwoord te vermoeden.

Geloven gaat dus aan weten vooraf. Wie begint met Weten, wordt alleen maar eigenwijs.

Geloven maant tot bescheidenheid en kan leiden tot een veronderstelling.
En maar hopen dat het is wat je denkt. En dan empathisch verder gaan in jouw omgeving, al is die anders-denkend, om mensen en middelen mee te krijgen in het experiment ‘leven’.

Geloof, hoop en empathie. Alleen in die volgorde ervaar je de kracht van de trits die tot weten leidt, tot de sleutel naar de wereld van morgen, de weg naar globaal bewustzijn.

Het begint met geloven, onbevangen, vrij van angst.
Hoop en Empathie zijn de mentale krachten die het inzicht perspectief geven.

Ten aanzien van de dood heb ik geen enkele illusie over een vorm van voortbestaan.
De dood is het einde en dat is maar goed ook.

Kwintessens

Leven is het wonder:

uit N^iets kwam iets.

Niets is Bewustzijn;

informatie,
het 5e element.
 

een leeswijzer voor "het begin van alles"
https://gaingate.com/tmlibrary/leeswijzer01.htm

een idee om "de mens van morgen" te beschrijven
https://gaingate.com/tmstory/lapsarian.htm

Marsman
dichter tussen twee oorlogen

Lapsarians
IT meets IM

indeling hoofdstukken     of     xl verhalentabel

op zoek naar 9
een vervolg