Kopje Onder

1 Juni verhuist Jan ons naar een souterrain op de Schieweg. Het is klein en duur. We hebben wel een mooie lange tuin maar die moeten we delen met de bovenburen, Lex en Ilse. Die twee zitten voor het eerst met elkaar op een etage, boven ons. Na een week of wat, houden ze het al niet meer uit met elkaar. Ze vliegen elkaar geregeld in de haren en maken veel lawaai.

Goed om een eigen stek weer te hebben. De huisarts zit dichtbij en is bijna onze buurman. Ik ben meer dan twee jaar niet naar de tandarts geweest maar Jan-Bart in Den Haag, vriend van Claudio, wil ons armlastigen, wel behandelen. Hij kijkt ons gebit na en vult wat nodig is. In Rotterdam kent hij Frans de Haer en die wordt onze nieuwe tandarts. Uitkering aangevraagd en ingeschreven bij het arbeidsbureau. Bij de Gemeentelijke Sociale Dienst GSD raden ze Claudio en mij aan om iets van een relatie te laten registreren zodat we als koppel/stel met z’n tweeën dus één uitkering krijgen. Claudio wil er niet aan.
We houden ons nu aangestoken door Richard, steeds meer bezig met fotografie en gaan er vaak op uit met de camera. Greetings op de Nwe Binnenweg verkoopt kaarten, ook van onafhankelijke kunstenaars dus daar hopen we op.

Claudio Bartolozzi en Richard S. Station Bergweg.

Ik hou wel van de afstand die je met een camera om je nek creëert en Richard en Claudio vinden het heel leuk om gefotografeerd te worden. Hij komt ons hier bijna elke dag wakker maken. Meestal gaan we na het ontbijt eerst proletarisch winkelen in de V&D en de Bijenkorf op de Coolsingel. Xenos, Marskramer, HEMA en Black Widow (punkwinkel) waren ook makkelijk. Bij de Termeulen op het Binnenwegplein is de beveiliging ook te misleiden. Daar heb ik laatst op de foto afdeling in de kelder een mooie rij koffers zien staan, zonder plastic bescherming of verpakking. En vanuit de kelder hier kun je zonder een kassa te zien, via een trap op het Binnenwegplein uitkomen. Dit is genoeg informatie voor mij. Op een drukke zaterdag als iedereen in het centrum allemaal voetje voor voetje voort beweegt, loop ik met de jongens naar binnen. Met de overtuiging van een koper ga ik recht op de koffer af. Even wachten tot mijn begeleiders goed staan en ik pak de zilverkleurige fotokoffer van de bovenste plank. Claudio en Richard blijven naast me lopen en we schuifelen kletsend en lachend met de massa weer mee naar buiten het Binnenwegplein op. Mocht het zo zijn dat de beveiliging iets was opgevallen, dan nog is het zo druk dat het onmogelijk is ons achterna te komen. Maar het valt echt niemand op. Ik heb mijn fotokoffer. Mamma bestelde haar eerste massage-staaf bij de Termeulen-Post, ik jatte mijn eerste fotokoffer bij ze.
Thuis maltraiteer ik hem meteen om het er gebruikt uit te laten zien.

       
Contact afdrukken fotoshoot Hilton Hotel, Rotterdam. Beurs Coolsingel.
foto: Richard Stahl.

Bij controles in het openbaar vervoer beginnen de controleurs nu met hun nagels over de strippenkaarten te krassen. Ze hebben door hoe het werkt met de doorzichtige plakband reepjes op de af te stempelen zones. Deze truc is niet meer te gebruiken.

De krampen in m’n buik worden steeds heftiger en er zit bloed bij m’n ontlasting. Een leven met pijn en ongemak is me gewoon maar dit doet zeer, dus ik ga naar Onno Boonstra de huisarts, drie deuren verder. Hij denkt dat ik met een seks probleem kom, angst om geneukt te worden. Maar ik ben nooit ge…euh.. zeg ik en dat is m’n probleem ook niet. Hij ziet verder niets zorgwekkends.
Zondagavond 28 september krijg ik weer verschrikkelijke kramp voor het slapengaan, ik bel en hij komt langs. Als ik aan geef waar de heftige pijn in m’n buik zit is hij meteen overtuigd en komt met excuses voor de diagnose die hij wat dagen eerder stelde. Overduidelijk dat de Apendix eruit moet. Het is 23:00 en hij belt direct het Eudokia ziekenhuis op de Bergweg. Een taxi brengt me erheen en binnen beginnen ze meteen met uitkleden, scheren en inwendig onderzoek. Ik krijg m’n eerste narcose toegediend. En terwijl de lichten in de gang over me heen glijden, rol ik als in een film met allemaal mensen om me heen door de ziekenhuisgangen richting de OK. Een student hoor ik alle vragen die ik bij binnenkomst al heb beantwoord nog een keer herhalen. Na twee keer geantwoord te hebben zegt hij: “Maar de patiënt zakt al weg!” En dan: “Dat geeft niet, vraag maar door tot je geen antwoord meer krijgt.” Wat was dit een lekker coma waar ik in weg gleed. “Meneer Kortekaas? Tel eens hardop tot tien!” Eén, twee, drie en weg was ik.
En dan die volgende morgen, na een jaar weer pijnloos wakker worden. Ik voelde me herboren. Wat een opluchting dat die blinde darm eruit was.
Op zaal, met naast me een man die een stoma aangemeten kreeg en tegenover me een boze witte Nederlandse man van middelbare leeftijd, met fascistoïde inborst. Ongevraagd begon hij over het veranderen van de samenleving met al die Antillianen, Turken en Marokkanen. Ik lok hem uit z’n tent en praat hem naar de mond. Even kijken, kan hij zich bedwingen of trek ik hem zo over het randje en toont hij ons straks fanatiek de Hitler groet? De man naast mij hoort waar ik mee bezig ben, maar kan zijn afschuw niet verbergen en vraagt meermaals of de man niet gewoon z’n mond kan houden. Hij maant mij de man met rust te laten en niet te stoken. Het is verder een rustige week waarin ik ook niets rook.

foto: Claudio Bartolozzi 1986.

Als ik na een week uit het ziekenhuis ontslagen word is het nog vroeg en in de lekkere warme herfstzon loop ik terug naar de Schieweg. Beneden in ons souterrain slaapt Claudio nog, ik kleed me weer uit en ga bij hem in bed liggen. Hij word er wakker van en doet zo lief en grappig, dat ik krom lig van de pijn en het lachen. In mijn hoofd weet ik ook wel dat, nu die een week met Richard heeft doorgebracht, hij misschien wel meer dan één slippertje heeft gemaakt. Maar ik hoor hem niet uit en laat het voor wat het is.
Door Richard leren we ook Monique en Maarten kennen, die wonen in de buurt hier en Minoque, haar artiestennaam, zit op de Willem de Kooning Kunstacademie, op de Blaak. Ze vraagt ons al snel voor een project/werkstuk over schaduw en licht. Met ons, twee dansers, wilde ze laten zien hoe onze schaduwen veranderen door licht inval van verschillende kanten. Ze was te gestrest en kon haar docent niet duidelijk maken wat ze precies wilde laten zien. Als we het een keer hadden uit geprobeerd was ze misschien wat zekerder van haar zaak geweest.
We fantaseren ook over het formeren van een eigen theatergroep. Maarten, Minoque, Richard en Feiko, Claudio en ik. De dansacademie konden we verder wel vergeten, maar nadat ik Michael Clark had gezien ontstaat het idee om ruimte voor een eigen studio te gaan zoeken.

Bodypaint Claudio, Schieweg Rotterdam.
foto: Claudio Bartolozzi.

Roos en Flavio zijn uit elkaar. Sinds de dag dat alleen Roos Amerika in mocht, is het niet meer goed gekomen tussen die twee. Ook in San Francisco heeft ze bij de afkick een nieuwe vriend leren kennen, maar terug in Holland is ze weer gewoon in haar junkie vriendenkring in Bussum terecht gekomen. Nu is ze bij Marcel blijven hangen, die dealt op een etage boven café “Het Hoekje” bij de spoorwegovergang. Ze is net als Claudio. Doet het met iedereen zelfs als ze een “vaste” vriend heeft. Maar Marcel zit nu in de problemen, door drugs gerelateerde zaken. Hij vreest voor zijn leven want ze zitten achter hem aan, daarom vluchten ze naar Rotterdam en vragen of ze, tot ze een eigen woning hebben gevonden, bij ons kunnen onderduiken op de Schieweg. Claudio kan geen nee zeggen, ook al hebben we maar één kamer, waardoor het nu weer net zo chaotisch is als op de Statenlaan. Na een paar weken zijn ze weg. Tegelijkertijd lijkt het of de hele Bussumse junkenkliek hier naar toe komt. Wouter is van Nathalie, z’n gebruikersvriendin af en vlucht ook naar Rotterdam. En na een paar dagen horen we al dat Roos en Wouter verliefd op elkaar zijn geworden en dat ze een etage hebben gevonden op het Ungerplein, zo’n 150 meter van ons vandaan. Mimmo komt later bij ze wonen. Binnen de kortste keren wil Wouter hun liefde bezegeld zien met een eigen kind en Sarah-Moon wordt geboren.

Als Flavio (de vader van Mimmo) in Bussum doorkrijgt met wie Roos nu samenwoont, is hij des duivels. Flavio vindt Wouter zo’n onverantwoordelijke klootzak en kan het niet verkroppen dat hij nu vader wordt van Mimmo. Ook Flavio komt naar Rotterdam en bedreigt Roos en Wouter bij hen thuis. Wouter is bang dat hij het niet overleeft. Flavio is ontzettend agressief, staat te schreeuwen en te trappen tegen hun voordeur, en dreigt Wouter z’n lul eraf te snijden en hem daarna van het balkon te gooien. Nog nauwelijks bekomen van de agressie die Flavio over hem uitstortte komt Wouter wat later bij ons praten over zijn goede intenties en bedoelingen met Roos en Mimmo. We bemiddelen tussen de vechtende partijen. Flavio is wanhopig en verdrietig. En Mimmo krijgt er met Wouter een irritante vader bij. Wouter is veel te streng voor Mimmo. Roos laat het gewoon toe. Ik zie wederom hoe het een moeder niet kan schelen wat er met de kinderen gebeurt. Ze is alleen maar met haar eigen verliefdheden bezig, iedere lente een nieuwe liefde. En tussendoor vreemd blijven gaan.

Voor het eerst is Claudio open over z’n nachtelijke escapades, want hij denkt dat hij een geslachtsziekte heeft opgelopen. Gisteren vanuit Amsterdam onderweg terug naar huis, is ie toch nog met iemand meegegaan en na de vrijpartij kreeg hij ineens steken in z’n lul. Dit is de eerste keer dat hij zich schuldig voelt naar mij toe. "Eigen schuld dikke lul!" Voor de zekerheid maar even een SOA-test doen in het Havenziekenhuis. De uitslag geeft aan dat we geen aids of andere venerische ziekten hebben.

foto cabine Rotterdam Centraal Station

Richard reageert op een advertentie, ze zoeken mensen voor erotische films maar hij durft er niet alleen naar toe. Hij vraagt mij om "mee te doen" en we gaan gezamenlijk met de metro naar een paviljoentje ergens in een wijkje in Slinge voor de intake. Inschrijfgeld was 60 gulden en we zouden horen wanneer de eerste draaidagen begonnen. Maar op de terugweg kregen we al argwaan. De volgende morgen teruggekeerd met daglicht om ons vermoeden te bevestigen en ja hoor, het paviljoentje stond alweer leeg en was alleen voor gisteravond afgehuurd. Die waren met de noorderzon vertrokken.

Met een uitkering kun je het net geen maand uithouden. Daarom vermaak ik me thuis net zo goed. Jan springt al geregeld bij en veel kan ik me niet permitteren, maar ik heb genoeg aan een stukkie stuff. Dronken worden en de volgende ochtend met een kater niet meer weten wat er de avond en nacht daarvoor gebeurd is, wil ik nooit meer meemaken. Claudio en Richard gaan als het even kan, elke avond/nacht uit. Ik heb totaal geen behoefte om “vreemd” te gaan of meer mensen te leren kennen. Daar is het geld ook niet voor. Zit Richard tot mijn verbazing Claudio over te halen om achter het Centraal Station even wat mannen te gaan pijpen, zodat ze weer geld hadden om alcohol te scoren en uit te gaan met z’n tweeën. In een gecontroleerde omgeving erotische films maken vond ik nog wel te doen, maar hier word ik helemaal niet goed van. Niet lekker bij mij thuis blijven, maar met Richard mee. Het is voor hem ook niet de eerste keer dat hij achter Centraal een vent pijpt voor een broodje pindakaas. Ik blijf thuis, ik wil niet mee om ze te beschermen als het uit de hand loopt. Met de zenuwen in m’n lijf zit ik te wachten op een telefoontje van de politie of het ziekenhuis. Claudio is de hele nacht weg en kruipt half zes ladderzat weer in bed.

Rond oud & nieuw begin ik me wel een beetje te irriteren aan het amateurisme van Claudio en Richard. We zijn niet altijd goed op elkaar ingesteld. Plan was om allemaal lekkere dingen te gaan scoren in de V&D voor oudjaar, word ik betrapt met iets kleins. Ik had niet de tassen bij me waar we alles in lieten verdwijnen, dus werd alleen gepakt met wat ik op dat moment vast had. Tot zover was er niet veel aan de hand. Ze hadden nog niet door dat we met z’n drieën waren en alleen ik werd mee naar achter genomen. Dat betekent dat je gefouilleerd wordt en je spullen moet inleveren. Dan bellen ze de politie en ga je naar het bureau aan de Haagseveer. Daar word je op zo’n avond niet lang vastgehouden. Proces verbaal je flink natuurlijk, maar je zit niet de hele avond vast. Ik had echter niet op die andere twee gerekend. Toen ik na het fouilleren naar een andere kamer werd gebracht vroeg de man van de beveiliging of ik die mensen kende. "Wie bedoel je?" Vraag ik. Staan ze met z'n tweeën én de grote tassen, voor de klapdeuren naar me te lachen en te zwaaien. Alle hoop op een snelle afwikkeling vervliegt. Ze komen zich vrijwillig aangeven want ze vonden het zo zielig dat ik er alleen voor moest opdraaien? Nu is de buit veel groter en zitten we tot elf uur 's avonds vast.

Tijdens onze zoektocht naar meer ruimte, horen we dat in Delfshaven aan de Mathenesserdijk de oude neon fabriek gekraakt is. De mensen gaan akkoord als ze onze plannen voor een dansstudio horen. De studio moet een functie krijgen in de buurt. Zoals alle andere op de gemeenschap gerichte activiteiten die ze er organiseren. We moeten zorgen dat mensen weten dat er ruimte is en zijn verantwoordelijk voor de roosters om alles in goede banen te leiden. Zelf kunnen we er dan iedere dag trainen. De huur is laag, elektriciteit wordt afgetapt en is “gratis” dus al het geld kan in de studio gestopt worden.

vorige - index - volgende