Mens Maris
Vanaf het duin lijkt alles kleiner,
behalve de zee die zoveel groter wordt.
Marsman, de dichter, deed in mij de bron der verbeelding wellen.
Het begon
allemaal heel pragmatisch, zoals ik in mijn scriptie aangaf, maar hij raakte mij
op gegeven moment tot in het diepst van mijn ziel.
Daarom, denk ik, bleef de bron in stand toen de afstand tot Marsman weer wat
groter werd.
Zijn door mij iets verbasterde aanmaning*):
"Wie leeft, leve in de geest van deze
zee of leve niet!"
doelend op de Middellandse Zee waar de fontein die naar
het zenith springt "regenbogen werpt naar de kusten van de moskee, de tempel en het kruis."
heeft mij
echter nooit verlaten.
Met zijn allerlaatste dichtregel:
"Zolang de Europese wereld leeft ...., ruist
hier de bron, zweeft boven déze zee het lichten van den creatieven geest."
voelde ik mijn duigen geloofwaardig en levensbestendig gehoepeld.