"Het is nu een Schepers",
zei hij onder het verder lopen.
Een half uur eerder had hij de klas aan het werk gezet met een opdracht in de
richting van:
"De zwarte vogels zaten op de kale takken in het sombere
bos ".
Op de tekentafels lagen een vel papier, pen en kwasten, houtskool, een potje
Oost-Indische inkt en een assortiment waterverf. Enthousiast ging ieder aan de
slag.
Ik had er plezier in gekregen, dank zij Schepers, de tekenleraar.
Vanaf de lagere school had ik problemen met netjes schrijven en tekenen, maar op
de PA ging het veel beter. Niet alleen de onderwijsschetsen over de
kringloop zee-verdamping-neerslag-rivieren, of de polder met molens en
ringvaart, maar ook het vrije
tekenen/schilderen op muziek (De Hal van de Bergkoning), deed ik met veel
overgave.
Met houtskool zette ik nu een bos neer van lugubere bomen met schonkige takken.
De zwarte silhouetten van vogels staken af tegen een wolkeloze lucht. De
ondergaande zon was al achter het bos verdwenen. Door wat verdunde inkt leek er
een kille grondmist te hangen.
"Dat ziet er goed uit", hoorde ik Schepers ineens zeggen. Hij kwam naast me
zitten, doopte z'n vingers in het water, dipte wat verf op en smeerveegde dat
tussen de bomen door. "Kijk, zo heeft het wat meer kleurdiepte en blijft het
toch somber". Ik bedankte hem en wilde datzelfde effect nog wat doorzetten.
"Maar je kunt het niet in je examenmap doen, want het is nu geen "Van
Hensbergen" meer. En hij stond op om verder te lopen.
Een paar maanden later moesten we onze examenmap inleveren. Er zaten wat
opdrachten in waarmee onze tekenkwaliteit als schoolmeester werd gekwalificeerd
en wat vrije tekeningen voor de creativiteitsbeoordeling. De map zouden we
terugkrijgen, als hij er met de gecommitteerde een waardering aan gegeven had.
Weken later, we stonden weer 'ns met wat klasgenoten bij de entree te praten,
kwam hij bij ons staan. Hij zei, dat ieder de komende dagen zijn tekenmap kon
komen ophalen in de tekencaravan. "Maar jij niet, want jij hebt plagiaat
gepleegd."
Hij lichtte de verbaasde omstanders toe, dat er in mijn map een tekening zat waarvan
hij en de gecommitteerde dachten, dat ik ermee geknoeid had. Een zwarte afdruk
van iemand anders waar ik met waterverf overheen had gekleurd.
"Ja", zei ik, "en toen was het een Van Hensbergen". Vol onbegrip keek hij me aan
en ging door met zijn verhaal. Met de gecommitteerde had hij geprobeerd, de
waterverf te verwijderen. Uiteindelijk bleef er een zwarte print van een weiland
met bomen, afrastering en hek over. Daardoor had ik in plaats van een negen
slechts een zeven gekregen voor tekenen. Hij liep door naar zijn tekenlokaal.
Hij had me niet gehoord, of niet begrepen? Ik heb dat nooit willen
vragen. Ik was al blij met hem als tekenleraar en met die 7.
Dat had Meester Prins nooit kunnen denken. Ook niet, dat ik een goede hand had
ontwikkeld voor bordschrijven.
Het meest jammerlijk vond ik dat die ene vrije waterverfopdracht, gemaakt onder
het luisteren naar de Peer Gynt Suite, daardoor verloren is gegaan.
Die zwarte print was een kalenderblaadje waarvan ik de maanddata had afgesneden.
Dat goede-doelenkalendertje hing gewoon bij ons thuis in de huiskamer.
Dit is de eerste van een reeks herinneringen
die ik binnenkort hoop te publiceren op ons web.
Meedoen of suggesties voor Hertenduin-net-werk?
Mail
Jan van
Hensbergen
|