Wie binnen een groep of samenleving actief wil zijn, zal
in & vanuit zijn omgeving geheel zinvol bezig kunnen gaan,
als de instandigheden in harmonie zijn. 

Voldoen die zogenaamde instandigheden niet aan de vigerende normaliteit,
dan zal elk streven tot participatie ten koste gaan van die samenleving,
groep of organisatie.
Als reactie ontstaan dan aanpassingsverwachtingen die
bij onvoldoende respons zullen leiden tot isolement of uitstoting.

Iedere samenleving is niet alleen op die manier ontstaan, uit een vorige;
iedere samenleving zal ook op die manier reageren of regenereren.
Met klein duimpje en andere sprookjes hebben grootmoeders
al in een grijs verleden geprobeerd
die verschrikkelijke waarheid in de oren van kinderen te knopen.

Elk mens wordt geboren met de neiging,
je zou het ook behoefte kunnen noemen,
volledig in te groeien in zijn omgeving.
Als de instandigheden van de omgeving "gewoon", ofwel "normaal" zijn,
hoeft in principe dus geen mens bevreesd te zijn voor zinloosheid.

Hoe het zo kan zijn, dat weinig samenlevingen, groepen of organisaties in staat lijken,
al hun leden een zinvol gevoel te geven, is een vraag waar menig kind al het hoofd voor gebogen heeft.
Dat geen groep of samenleving daarin slaagt, is volgens velen,
ook tegenwoordig nog,
zelfs een wetmatigheid.
In de vorige eeuw vergeleek een europese filosoof de
samenleving met een haringvat, waarin
de haringen tegen de rand of aan de kant "vanzelf" al beschadigd zijn,
ter bescherming van ons, de anderen.

Hoe dan ook, de westerse samenleving toont bij uitstek
(en die van jou waarschijnlijk evenzo)
niet in staat te zijn, een geruststellend perspectief te bieden.

En dat niet alleen voor wie aan de buitenkant zit
en tevens de pijn niet begrijpt van het peripatrisch proces
dat daar voortdurend schuurt.

Het is een probleem dat lokaal & globaal bestaat en
bijna per definitie benaderd wordt vanuit de gedachte dat
de heersende opvatting gelijk heeft en dat probleem-oplossing slechts binnen die
 kaders en liefst nog met terugwerkende kracht, te vinden is.

De illusie van de voortgang ontstaat door uitleving van de tijd.
De voortgang zelf echter wordt vaak teniet gedaan door
de conserverende drift van de angst.

Zoeken naar een oplossing op basis van de bestaande paradigma's
(de voor de hand liggende manier)
kan dus geen oplossing bieden met algemeen werkende waarde.
 

Incidenteel kan iemand, of een bepaalde groep,
daar wellicht voordeel mee behalen,
 
 
maar dat rendement gaat onevenredig ten koste
van iets of iemand anders.
 

Een samenleving waarin de psychische nood van mensen
die vanuit zichzelf geen zinvol leven (kunnen) leiden
doorschuift
naar mensen die door de samenleving worden betaald om
daarin te voorzien en zelfs naar mensen van wie sturing wordt verwacht,
zo'n samenleving is zelfzuchtig en in principe in staat, zijn kinderen te offeren voor

de schijn van het zijn

Bij het zoeken naar oplossingen voor problemen die in
de samenleving ervaren worden, proberen we dan ook,
nieuwe wegen te vinden,
oude te herinterpreteren en
antwoorden te zoeken,
waar nog geen vragen voor zijn.

Een van de resultaten is het gaingate-concept. 
Daarmee zullen we een bijdrage leveren aan de
cohesie van de samenleving van onderaf,
want leven in een omgeving die vragen oproept,
 is leven in een benieuwde werkelijkheid.

Manhattan aan de Maas

hal als voorportaal voor woon-experiment

In september 1988 haalde de HAL,
het leegstaande hoofdkantoor van de Holland Amerika Lijn op de Wilhelminapier te Rotterdam
de voorpagina van het NRC-Handelsblad.
Een groep mensen had het gebouw gekraakt om woon- & werkruimte te creëren.

Claudio & Eugene waren uitgenodigd, vanuit de Fabriek
(een anarchistisch woon/werkexperiment in een gekraakte omgeving, Oud Mathenesse)
over te komen met hun studio.
De statige directiekamers waren al snel als woon-unit verdeeld en
in de kantoorruimten werden ateliers en studio's ingericht.
De grote keuken met kantine kreeg een centrale functie en
de oude ontvangstruimte werd voor feesten & exposities bestemd.

Dat er in kelders, kasten & kluizen nog herinneringen,
verloren koffers en
flessen wijn te vinden waren van
hen die Europa wilden verlaten,
gaf een extra dimensie aan het gebruik van het pand
als platform voor een globaal-culturele benadering van
stadsvernieuwing in de metropool Rotterdam.

In die tijd kreeg de renovatie van de Kop van Zuid ook politiek een extra impuls.
Daardoor ontstond de gedachte,
een plan te ontwikkelen om het gebouw,
dat ernstig was verwaarloosd en
mogelijk nog gesloopt zou worden ook,
te behouden. 
Er werd een doelstelling geformuleerd voor een bestemming als 

"accommodatie voor artistieke projecten en experimenten 
ter bevordering & versteviging van een
interactieve relatie tussen kunsten, stadsvernieuwing en woon- & leefmilieu".

In een gedetailleerd reglement waren verdere lijnen uitgezet voor
beheer van het gebouw en de uitwerking van een beleids-/werkplan.
 Met het collectief van kunstenaars/krakers werd een bestuur van negen leden gevormd. 
Het initiatief kreeg op 1 december 1988 als
Stichting Groot Manhattan
een akte van bestaan.

Het dagelijks bestuur (Eugène, Claudio & Zoot)
vormde direct een werkgroep die voorstellen voor beleid moest ontwikkelen.

De doelstelling kende interne functies als:
wonen, werken, studeren en recreëren:
en externe als:
galerie, feesten, creatieve stadsvernieuwing en
bemiddeling bij / podium voor / producties & kunsten. 
Door Eugène & Claudio werd Jan ook bij dit initiatief betrokken.

Naast de bestuursleden
Broetske, Allard, Marie, José, Ralph & Ben,
maakten voorts Spijker & Vester deel uit van het HAL-collectief,
oprichter & eerste bestuur van de stichting.

Het mocht niet baten.
Op 31 maart velde de rechter vonnis: 

"Dringende noodzaak voor huisvesting" 
was onvoldoende aangetoond,
evenals:
"verwaarlozing van het gebied door de gemeente", of 
"het zonder enig redelijk doel uitoefenen van het gebruiksrecht door de eigenaar"

Het collectief besloot daarop, het gebruik van het pand over te geven. 
Een intimidatieploeg had al eens huisgehouden en
uit de planontwikkeling van de gemeente was duidelijk geworden,
dat een horeca- / nostalgie-bestemming
hoger zou scoren dan een aanzet voor stadsvernieuwing
 van een groep jonge kunstenaars.

Een alternatief werd niet gevonden.
Het collectief viel uiteen en gaf daarmee meer ruimte
aan feest-initiatieven, waardoor de HAL
in september 1988 de bakermat werd van House in Nederland.

De stichting werd in slaapstand gezet en door Zoot meegenomen naar Amsterdam. 
In december 1994 bleek die last toch te zwaar en
vroeg Zoot aan Eugène & Claudio,
de verantwoordelijkheid voor de Stichting Groot Manhattan over te nemen.

Inmiddels was er met Jan een nieuwe stichting opgericht,
Stichting de Binnenweg,
gericht op vernieuwende initiatieven op het gebied van welzijn & beleid.
Daarbij was het aspect van huisvesting & woonomgeving
wat op de achtergrond geraakt.
Stichting Groot Manhattan voorziet daarin.

Deze ontwikkeling heeft er toe bijgedragen,
dat het gaingate-principe is doorontwikkeld voor projecten,
 die wonen benaderen als idogene basis voor werken & leven:

de trybe,
een woongroep, gezin, familie, clan,
die als woongroep bedrijfsmatig een
omgevingsgerichte gaingate in stand houdt
naast de werkzaamheden van de
afzonderlijke leden.

het hal-gebouw is inmiddels een fameus
hotel-restaurant:
http://www.hotelnewyork.nl/

als onderdeel van het stadsvernieuwingsplan
kopvanzuid.rotterdam.nl

manhattan           project
renergetic copyright         1998    nl  3022 bl 54     last update: 16-06-2019
        disclaimer